اجبیں کسھانی رودپتر (شپے جِنانی ھلک ءَ)
ابرار سمین
ما پیشیم ءِ نماز ءَ رند دراتک ایں ءُ عشاء ءِ نماز ءِ وھداں مئے سر یک کوچگے ءَ کپت۔ کوچگ ءِ درائیں کاپرانی چراگ روک اَت اَنت۔ دیر دیراں مردمانی توار گوشان ءَ کپت۔ ما شہ گساں نزیک یک واڑے ءِ کش ءَ اوشتات ایں۔ گسانی دیمی نیمگ ءَ یک بلائیں ریکے اَت(ما کہ نزیک ءَ شت ایں گڑا زانت ریکے) کہ تھاری ءَ چو کوہ ءَ درا بوھگ ءَ اَت۔ کوچگ سک ھاموش ءُ ابیتک اَت، دُور دُور ءَ لھتیں کچک ءِ توار اَت۔ کچکانی توار ھلاس نہ بوت اَنت کہ ھر ءِ سرّگ ءِ توار چست بوت۔ مئے نزیکیں واڑ ءِ تہ ءَ اُشتر بستگ اَت۔ ما اُشتر نہ دیست اَنت بلے اُشتر ءِ گارگ ءِ توار اشکت ءُ بو اِش گینّ ءَ کپت۔ ڈنّ ءَ ھچ کس نیست اَت۔ سنگتاں سلاہ ءُ شُور کرت ءُ ھمے کوچگ ءِ دیمی نیمگ ءِ ریکاں شپی دارگ ءِ پیسلہ کرت۔ بلے سنگتاں (ھما سنگت کہ راہ ءَ بلد اَت اَنت)کوچگ ءَ را پجا نیاؤرت، ھرکس ءَ وتی وڑ ءَ کوچگ ءَ را یک نامے ءَ دات، تہ دومی ءَ نا ءَ کرت ءُ دگہ کوچگے ءِ نام ءَ گپت کہ اے پلاں کوچگ اِنت۔ ھیر ما وتی موٹر سئیکل ءِ چراگ اے دیم آ دیم چار دات اَنت تہ مئے چم یک چاتے ءَ کپت کہ آئی کش ءَ دارے مِکّ اَت ءُ آپی دھولے ماں دار ءَ درنجوک اَت۔ ما چات ءِ سر ءَ موٹر سئیکل اوشتارینت اَنت۔ ما آپ زورگ ءَ اِت ایں کہ شہ ریکانی نیمگ ءَ شوانگے گوں رمگ ءَ مئے نیمگ ءَ آیان اَت۔ پس ءُ میشانی گُٹّ ءِ ٹِلّوانی ٹِلینگگ اَت۔ شوانگ مئے نزیک سر بوت ءُ شہ ما کمیں دُور اوشتات آئی رمگ اوں آئی پشت ءَ کتار ءَ اوشتات۔ ما شوانگ چار اِت بلے تھاری ءِ سبب ءَ آئی چھرگ درا نہ بوت۔ ما وتی تاس ءُ رزان ششت اَنت یک کسانین گیلنے آپ زرت ءُ رادگ بوھگ ءَ اِت ایں کہ سَے چار جنین آدم مئے نیمگ ءَ آیان اَت آھاں مارا دیست ءُ کمیں دور اوشتات اَنت، آ اوں آپ ءَ اَتکگ اِت اَنت۔ ما زوت زوت ءَ آپ زرت ءُ رادگ بوت ایں۔
یک کماشے گوں چراگے ءَ مئے موٹر سائیکلانی کش ءَ اوشات اَت۔اسپیتیں گد، اسپیتیں ریش ءُ دراجیں تزبی ئِے دست ءَ اَت، منی ھیال ءَ میتگ ءِ ملا اَت۔ ما نزیک ءَ سر بوت ایں ھال ھوال کرت، کماش ءَ مارا انشپی نندگ ءِ سلاہ جت بلے ما نا کرت، اناگہ ءَ مئے سنگتے ءَ گْوشت “واجہ شمئے کِر ءَ شِیر بیت مارا کمیں شِیر بدئے” کماش ءَ گْوشت “سبر” ءُ رادگ بوت۔ من چات ءِ نیمگ ءَ چک ترینت تہ چات ءِ سر ءَ سک باز مردم اَت اَنت چیزے نشتگ اَت ءُ چیزے اوشتات اَت چو زانگ نہ بوت کہ مردین اَنت یا جنین آدم، شہ ما کمیں دُور یک کاپرے ءِ تہ ءَ گْونڈوانی گریوگ ءِ توار اَت ءُ شہ کاپر ءِ دروزگ ءَ بز بزیں دُوت در آیگ ءَ اَت۔ کچکانی توار برے نزیک ءَ بوت ءُ برے برے دُور، سُبک سُبک گْوات کشگ ءَ اَت بلے گْوات ءَ را اجبیں بوے گون اَت۔ انچیں تْرندیں بوے کہ ھچ برداشت ءَ نہ بیت۔ دیر ءَ یک سیاہ ءُ دراجیں مردے مئے نیمگ ءَ آتک آئی چپیں دست ءَ یک بوتلے شِیر ءُ راستیں دست ءَ چراگے اَت۔ آئی شِیر مئے نیمگ ءَ تچک کرت اَنت ءُ بید ء چیزے گْوشگ ءَ رادگ بوت۔ ایشی گْور ءِ سیاھیں پشک سک دراج اَت، مزنیں چم، دراج ءُ زنڈیں بروت، دیم ئِے شہ کچ ءَ گیش سیاہ ءُ دراج اَت۔ ما وتی سامان بست اَنت ءُ ریک ءِ نیمگ ءَ رادگ بوت ایں۔ ریک ھمینچو بُرز ءُ نرم اَت کہ مئے موٹر سائیکل دیم نہ شت اَنت ما موٹر سائیکل ھمد ءَ داشت اَنت ءُ سامان زرت ءُ ریک ءِ پشتی نیمگ ءَ وتی سامان ایر کرت اَنت۔
ما شہ گزّاں دار چت ءُ آسے روک کرت، ما آس ءِ کش ءَ نشت ات ایں ءُ شپ ءِ نان اڈ کنگ ءَ اَت ایں، مئے نان تیار بوت اَنت۔ ما وتی ھساب ءَ کندگ ءُ مسکرائی کنگ ءَ اَت ایں ءُ نان ورگ ءَ اَت ایں کہ میتگ ءَ یک بلائیں کوکارے ءِ توار چست بوت۔ اے انچیں ترسناکیں توارے اَت چٹ گوشانی پردگ درد کنگ ءَ اَت اَنت۔ ما درستیں شہ وتی جاہ ءَ پاد اَتک ایں۔ اے کوکار ءَ رند میتگ ءَ گریوگانی توار چست بوت گریوگانی توار ءَ میتگ سر ءَ زرتگ اَت۔ کچک، ھر، اُشتر ءُ پسانی توار شہ گریوگاں گیش اَت۔ ایدگہ سنگتانی گْوشت نہ کنیں بلے من سک ترسگ ءَ اَت اوں۔ منی دست ءُ پاد سک لرزگ ءَ اَت اَنت۔ ما شہ ریک ءَ جھل بوت ایں گڑا یک پیر مردے اسا جنان ءُ مدان مدان ءَ ھمے کوکار ءِ نیمگ ءَ روان اَت۔ ما پیر مرد ءَ را سوج کرت “پیرو چے بوتگ، اے چونیں کوکارے ءُ میتگ مردم چیا گریوگ ءَ اَنت؟” پیرک ءَ یک رندے مارا سراں تہ پاداں چار اِت ءُ گْوشت ئِے “شما برو اِت، شہ اِداں زوت برو اِت” ما یک دومی ءَ را چار اِت ءُ واتر بوت ایں۔ ما پد ءَ آس ءِ چپ راست نشت ایں گریوگ انگت ءَ یک ھساب ءَ گیش بوان اَت۔ برے برے ھما کوکار چست ءَ بوت ءُ مئے ترس ھرچ گیش بوان اَت۔ میتگ ءِ درائیں چراگ ھاموش اَت اَنت ءُ یک ترسناکیں تھاری یے مان شانتگ اَت۔ نان ءَ رند مئے سنگتاں شہ اد ءَ روگ ءِ پیسلہ کرت، سامان موٹر سائیکلاں بست اَنت کہ رواں ھما کوکار پد ءَ چست بوت بلے اے رندی کوکار سک دراج اَت داں دیر اے کوکار ھلاس نہ بوت۔ ما انچو رادگ گپت ایں تہ ھما کماش گوں چراگ ءَ مئے دیم ءَ اوشتات۔ “شما کجا روگ ءَ اِت؟” ما یک دومی ءَ را چار اِت ءُ ھچ نہ گْوشت۔ دیر ءَ مئے سنگتے ءَ ھاموشی پروشت ءُ سوج ئِے کرت”واجہ چی یے بوتگ میتگ ءَ گریوگ ءِ توار اِنت؟” کماش ءَ آسردے کش اِت ءُ گْوشت “مراد ءِ لوگبانک بیران بوتگ کترہ یے پد جنازہ اِنت اگاں شما کا اِت بیا اِت، بلے ھچ جاہ مہ رو اِت کہ تْرندیں گْواتے پیداک اِنت” ءُ کماش رادگ گپت ءُ شت۔
کماش شہ چماں اندیم نہ بوت کہ گْوات ءَ ایر دات۔ انچیں تْرندیں گْواتے اَت کہ مارا ھچ وار نہ رست کہ موٹر سائیکلاں جیک بجنان ءُ یک جاھے ءَ پناہ بگراں۔ ما پہ مشکل موٹر سائیکل جیک جت اَنت ءُ یک کوٹی یے ءِ دیم ءَ پناہ گپت۔ کوٹی ءِ تہ جنین آدمے ءِ توار اَت ءُ لھتیں گْونڈیں زاھگانی گریوگ اَت۔ گْوات ءِ تہ ءَ ھما کوکار انگت ءَ وار وار ءَ چست ءَ بوت۔ اے شپ ما پہ مشکل روچ کرت، ھدا بزاں ما کدی واب کپتگ ایں۔ سھب ءَ مارا روچ ءِ گرمی ءَ شہ واب ءَ پاد کرت۔ تھاری ءِ بادشاھی ھلاس بوتگ اَت آزمان ءَ تنکّ تنکّ جمبراں مان پوشتگ اَت۔ مئے سنگت ھرکس وتی وڑ ءَ جاھے وپت اَت۔ منی سر سک درد کنگ ءَ اَت، دل انچو دگہ وڑ بوھگ ءَ اَت گْوش ئے اے ساھت نہ آ ساھت اُلٹی در کئیت۔ اے کوٹی کہ ما پشت ءِ واب کپتگ اَت ایں اے کوٹی انچو ڈر اِتگ اَت گْوش ئے سد سالانی کوٹی یے، نا دروازگے پر اَت ءُ نئیکہ چت ءُ نئیکہ کوٹی ءِ تہ ءَ مردم ھست اَت۔ ترس آ نہ اَت اِش اَت۔ ما درستیں سنگت اوشتات ایں ءُ موٹر سائیکلانی نیمگ ءَ پُشتائی روان بوت ایں۔ مارا باور بوھگ ءَ نہ اَت کہ اے چے بوھگ ءَ اِنت۔ دوشی وَ ما یک میتگے ءَ بوتگ ایں۔۔۔ مردم بوتگ۔۔۔۔۔ شوانگے گوں رمگ ءَ۔۔۔۔۔ کسانیں زاھگانی گریوگ۔۔۔۔ ءُ آ جنین آدم کہ چات ءِ سر ءَ آپ ءَ اتکگ اَت اَنت۔۔۔۔۔ مُلا۔۔۔۔ ملا ءِ نام کہ دل ءَ اَتک گڑا من ملا ءِ داتگیں شِیرانی ترانگ ءَ کپت اوں۔ شِیر ما نہ وارت اَت اَنت، ما کہ انچو نان دیم ءَ کرت تہ ھما کوکار ءِ توار مئے گُوشاں کپت پد ءَ کس نانی ءُ آپی نہ بوت۔ من سامانانی تہ ءَ پہ شِیرانی ڈبُک ءَ گشت اوں بلے من نہ دیست اَنت۔ نئے تھنا من بلکیں مئے درستیں سنگتانی دل ءَ یک بے کساسیں ترسے کپتگ اَت۔ چوکہ ما سامان دوشی موٹر سائیکلاں بست اَت اَنت۔
مئے سنگتاں پکنک ءِ پروگرام کینسل کرت ءُ واترگ ءِ ارادگ کرت گڑا ما موٹر سائیکلاں سوار بوت ایں ءُ واتر بوت ایں شھر ءِ نیمگ ءَ اے رندی ما شہ میتگ ءِ میان ءَ روان اَت اَیں میتگ ءِ درائیں گس انچش اَت اَنت۔ ھر کوٹی ءُ کاپر شہ دومی ءَ گیش ڈر اِتگ اَت۔ یک کوٹی یے نندگ ءِ کابل نہ اَت۔ شہ بیست ءَ بُرز ءَ کوٹی ءُ کاپر اَت اَنت ءُ درستیں شہ یک دومی ءَ گیش ڈر اِتگ اَت اَنت۔ لھتین ءَ را دروازگ پِر اَت ءُ آھانی کُبلان انچو زنگ جتگ گْوش ئے سد سالاں انت ایشان ءَ کہ بند اَنت۔ لھتین ءِ دروازگ ءُ دریگ لِچ کتگ اَت۔ میتگ ءِ یک نہ دومی لوگ ءِ دپ ءَ گزّے ھست اَت ءُ انچیں بزیں گزّ کہ مردم روچ رامی ءَ شہ اے گزّاں ترس ایت۔ ترس ءَ شہ من انچیں ھیدے یلا بوت کہ ھچ بیان کنگ نہ بیت۔ سر گْوش ئے لاڑ کنگ ءَ اَت، ما موٹر سائیکلانی دیم دوشی ئیں راہ ءِ نیمگ ءَ تاب دات اَنت۔ راہ ءَ ما ھما دوشیگیں چات دیست کہ ما تاس ءُ رزان ششت اَنت۔ اگاں شمارا باور بیت چات ءِ سر ءَ یک ترمپے آپ نہ رتکگ اَت ءُ دار ءِ سر ءَ آپی دھول ھما وڑ ءَ درنج اِتگ۔ ما یک دومی ءَ پہ ھیرانی چارگ ءَ اَت ایں مارا ھچ باور نہ بوت ءُ انگت ءَ باور نہ بیت کہ آ شپ ءَ گوں ما چش بوت پد ءَ ما ھرچ موٹر سائیکل تاچینت کرت تاچینت۔
