آزمانک
کاگَد
حمید بلوچ
من ءَ اسٹیشنری ءِ دکانے است ات کہ من ہمک سہب مہلہ دکان پچ کت داں کہ چار کلدار ءِ کمائی بہ بیت ءُ اسکولی گونڈواں کہ چیزے پکار بیت گڑا آ مہ رُل انت.
ہمے داب ءَ وہد دیم ءَ جنزان ات ءُ من ءَ گوں زندگی ءِ دگہ ھچ وڑیں جنجالاں سروکار نیست ات. من ہمے پہمتگ ات کہ زندگی ہمیش انت ءُ بس۔ نوک بروت اتاں، چمپل ءُ پُچ نوک ات انت۔ زند ءَ ہچ وڑیں جہلی برزی نیست ات ءُ یک تچکیں کشکے گپتگ ات ءُ دیم ءَ جنزان اتاں۔
منی دکان کہ ہمے کشک ءِ سرا ات؛ جنکانی اسکول ءِ کشک اوں ہمیش ات کہ ہر سہب کاڑانی ٹولی رُمب رُمب ءَ ہمے کشک ءَ ات انت۔ دکان ءِ پچ کنگ ءِ وہد ءَ برے من ساری ءُ آ پشت ءَ، برے من پشت ءَ ءُ آ ساری ءَ…
من گوں وتی دکان ءَ مشکول ءُ بے سما اتاں ءُ من ءَ ہچ چشیں گمانے نیست ات کہ اے زندگی چہ وڑ وڑیں شرنگی ءُ بدرنگی ءَ ابید دگہ بازیں جیڑہاں سرچکار انت۔
یک سہبے کہ من وتی دکان ءِ پچ کنگ ءَ روگ ءَ اتاں تہ گونڈوے ءَ کاگدے گون ات ءُ پہ من آتک ءُ گشت ئےِ کہ اے کاگد ءَ بزور کہ آئی ءَ داتگ.
من گوں ہبکہ ئی جست کت کہ اے چونیں کاگدے ءُ آ کئے انت.
گونڈو ءَدست جنکے ءِ نیمگ ءَ شہار دات ءُ گشت من نہ زاناں بس آئی ءَ داتگ.
من کہ چم چست کت انت گڑا منی چم جنکے ءَ کپت انت کہ گوں چکّوئی دمک ءَ اندیم بوت۔
من دکان پچ کت بلئے دکان ءِ روپگی نہ بوتاں ءُ کرسی ءِ سرا وار وار ءَ نشتاں، کاگد پچ کت ءُ وانگ ءَ لگ اتاں۔ کاگد ءَ نبشتہ ات۔
سلام!
امیت انت تو وش ءُ جوڑءُ سلامت ئے۔
من جانل نہمی جمائت ءَ وانگ ءَ آں. من اسکول ءَ روگ ءِ وہد ءَ ہمک روچ ترا گنداں کہ تو دکان ءِ پچ کنگ ءَ روگ ءَ ئے. تو من ءَ سک دوست ئے۔ وہدے تو ملّ ئے تئی ملّگ من ءَ سک دوست بنت۔ من گوں تو دوستی کنگ لوٹاں. من ءَ وتی کاگد ءِ پسو ءِ ودار انت.
تئی دوستی ءِ واہگ دار!
تئی جانل۔
کاگد ءِ وانگ ءَ پد منی دست لرزگ ءَ بوت انت کہ من اشکتگ کہ بچک جنکاں کاگد نبشتہ کن انت بلئے من ءَ جنکے ءَ کاگدے نبشتہ کتگ ءُ وتی مہراں درشان کنگ ءَ انت۔
من کہ پنچمی جمائت ءَ وانگ یلہ داتگ ات ءُ نبشتہ کنگ ءَ شری ءِ سرا بلد نہ اتاں پمیشکا باز جیڑ ات کہ پسو ءَ چون نبشتہ بہ کناں. من وتی دکان ءِ بازیں کتابے پٹ ات کہ چشیں کاگدے دست بہ کپیت کہ کسے ءَ وتی دوستدار ءِ ہاترا نبشتہ کتگ ءُ من ہمائی ءَ بہ چاراں ءُ پسو ءَ نبشتہ بہ کناں بلئے کتاباں من ءَ ہچ دز نہ کپت. گڑا من توکل کت ءُ چہ وت ءَ چیزے اڑل دات:
والیکم سلام!
من جوڑ ءُ وشاں ءُ امیت کناں کہ تو اوں جوڑ ءُ وش ءُ سلامت ئے…
تئی کاگد من ءَ دزکپت ءُ من ونت. ہما انت کہ جیڑگ ءَ آں من ترا چوں دوست بوتگاں۔ من انگہ تئی جند نہ دیستگ کہ تو چون ئے۔ اگاں تو من ءَ دل دِلی دوست دارئے گڑا وت ءَ پیش بہ دار کہ من ترا بہ گنداں…
تئی جاوید
دومی سہب ءَ من مہلہ تر تیار بوت ءُ چہ لوگ ءَ درآتکاں کہ ہمے گونڈو گوز انت بلکیں منی نیمگ ءَ یکے دیم بہ دنت۔
من وتی دکان ءِ دیم ءَ اوشتات ءُ اجکو بوتاں کہ ہما گونڈو منی کرا آتک ءُ من وتی کاگد داتءُ گشت کہ اے کاگد ءَ ہمائی ءَ بہ دئے۔
اے روچ ءَ من ءَ ہچ آرام ءُ کرار نیاتک۔ ساہت یک ءَ من دکان بند کت کہ چھٹی ءِ وہد بیت ءُ ما دپ بہ کپیں بلئے اینچو جنک ءِ توک ءَ من چوں آئی ءَ پجہ بیاراں کہ کجام انت.من آئی ءِ شوہاز ءُ نشان کنگ ءَ بے سوب بوتاں پرچاکہ گونڈو اوں منی ہمراہ نہ ات.
دومی سہب ءَ پدا ہما گونڈو آتک ءُ من ءَ کاگدے دات ءُ شت۔ من کاگد پچ کتءُ وانگ بندات کت۔
سلام!
مدام وش بات ئے،
من ءَ باز وشی بوت کہ تو منی کاگد ءِ پسو دات۔ من کئے آں ءُ چونینے آں اشتاپ مہ کن یکروچے کئیت تو من ءَ گندئے۔گوں تو دزبندی انت کہ منی راہ ءِ سرا مہ اوشت.
چش کہ تو سرپدئے مئے مردم، مئے چاگرد انچش انت کہ کسانیں چیزے بگند انت مردماں نام ءُ دپ کن انت۔
اے کسانیں چیزاں مزن کن انت۔ تو چش بکن ہمے کشک ءِ سیمی چاردیواری ءَ کہ باز سنگ مچ انت؛ ہمدا مزنیں سنگے است انت ہمیشی ءِ شم ءَ وتی کاگداں ایر بہ کن من زوران اش۔ تو اوں چہ ہمدا منی کاگداں بزور۔
سلامت بات ئے۔
یکبرے پدا تئی منتوار کہ تو منی کاگد ءِ پسہ داتگ.
تئی جانل
ہمے داب ءَ مئے کاگد ءُ کراچ برجاہ بوت انت۔ وہد گوزان بوت. یک روچے نبشتہ ئےِ کتگ ات کہ من پہ تو چیزے کاگد ءَ مان کنان ءُ دیم دیاں،اے بس کسانیں ٹیکی یے.
من کہ ہمک روچگیں داب ءَ کاگد زرت ءُ دکانءَ آتکاں کاگد پچ کت ءُ چار ات داں کاگد ءَ کسانیں انترے مان انت کہ نام ئےِ افزال انت۔
من پدا چار دانگ کلم زرت ءُ کاگد ءَ کت ءُ برت سنگءِ شم ءَ ایر کت.
اے رِچ داں دو سال ءَ انچو یک شل ءَ برجاہ ات. پدا برے ہپتگ ءُ برے پنچ روچ ءِ سرا کاگد ایر بوت انت داں کہ جنک یازدہمی جمائت ءَ سر بوت بلئے ما انگہ یکے دومی ءَ گوں دُچار نہ کپتگ اتیں ءُ گندءُ نند نہ بوتگ ات.
یک روچے آئی ءَ وتی دزگوہارے ءِ دست ءَ کاگدے روان داتگ ات دزگوہار ءَ کاگد من ءَ دات ءُ گشت کہ منی نام سمّی انت.اے کاگد جانل ءَ داتگ کہ وت وانگ ءَ یل ءَ کنگ ءَ انت.
من کاگد زوت زوت ءَ دست گپت، پچ کت ءُ چاراِت داں نبشتہ انت:
“سلام!
مدام وش ءُ شادمان بات ئے،
من زاناں کہ تو اے رندی وش نہ بئے کہ من کاگد دگرے ءِ دست ءَ روان داتگ بلئے من چے بہ کناں کہ زمانگ انچش انت.من گوں گمجتیں دلے ترا ہال دئیگ لوٹاں کہ منی واستہ پہ سانگ ءَ مردم آتکگ انت بلئے من نہ لوٹاں کہ انوں منی سانگ ءُ سور بہ بیت پرچاکہ منی واہگ انت وتی فرسٹ ائیر ءَ پد سیکنڈائیر ءَ سرجم بہ کناں ءُ من ڈاکٹرے بوئگ لوٹاں بلے منی دست چیا رسیت. وانینوک پت ءُ برات انت مات ءَ گپے نیست۔ ترا من گشتگ ات کہ وتی گپ ءَ بیار بلکیں تو سبر کتگ ات ءُ منی واہگ ءِ سرجم بوئگ ءَ ودار کتگ ات۔ اے دبئی والایے انوں سور کنت کہ چھٹی ئےِ کم انت۔
بلے نوں ہچ بوت نہ کنت ءُ اے منی گڈی کاگد انت. تو من ءَ انگت دوست ئے بلئے من ءَ پہل بہ کن۔
بلئے اے رندا “تئی جانل” نبشتہ نہ کناں پرچاکہ من تئی نہ بوتاں…
کاگد ءِ گڈی دانک کرتکگ ات انت کہ گشئے آہانی سرا آپ رتکگ ات. من ہمے پہم ات کہ اے آپ نہ انت بلکن ارس انت کہ نبشتہ کنگءِ دمان ءَ گریتگ ئےِ.
کاگد ءِ وانگ ءَ پد گشئے یکے ءَ من ءَ چست کت ءُ آزمان ءَ برت ءُ پدا جہل ءَ چگل دات۔
من کاگدے زرت ءُ بندات ءَ بہ گر داں گڈسر ءِ کسہ ءَ بیا ہرچی کہ دل ءَ آتک وتی دل ءِ گَک کش ات انت ءُ دومی سہب ءَ سمّی ءِ ودار کت داں سمّی آتک ءُ من کاگد دات کہ ہمے دمان ءَ سمّی ءِ سیادے ءَ مارا دیست گڑا سمّی ءَ گشت نوں من آتک نہ کناں کہ منی برات کش اتگیں کارچے آ سئی بہ بیت منی سرا بُرّیت.
چھٹی ءَ پد سمّی کہ لوگ ءَ شت گڑا برات ءَ آئی ءِ پرس پٹ ات. چہ پرس ءَ منی ہمے کاگد آئی ءِ دست ءَ کپت کہ سمّی ءَ انگہ جانل ءَ نہ داتگ ات.
